Op Bezoek bij…
Sinds 2001 breng ik elk jaar een bezoek aan het Brandwondencentrum van het Martini Ziekenhuis in Groningen. Hoewel dit jaar mijn agenda tot op de allerlaatste dag volgepland staat, is het toch gelukt om ook dit jaar nog even het Brandwondencentrum te bezoeken.
Op vrijdag 15 november ging ik samen met mijn broer Armando en Corine, medewerkerster Club Borsato, met grote zakken vol knuffels op weg naar Groningen. Bij aankomst stond Bianca Habing ons al met haar altijd stralende lach op te wachten. Wat een heerlijk weerzien is dit altijd. Bianca weet deze bezoekjes, en de tijd die we hebben, altijd tot in de puntjes te organiseren en al snel wist Bianca me te vertellen dat er op de polikliniek een bijzondere gast op mij zat te wachten. Ik was dan ook erg benieuwd wie er op mij zat te wachten en ik was dan ook aangenaam verrast om daar mijn grote held Dennis te zien! Tijdens mijn concertour ‘Thuis’ heb ik vaak over Dennis gesproken. Dennis, die spasme heeft, stak zichzelf na een avondje stappen in brand toen hij nog even een sigaretje opstak. Hierbij is hij levensgevaarlijk verbrand. Zijn herstelperiode is dan ook een enorm langdurig traject waar hij nog steeds mee bezig is. Maar deze man is de meest positieve persoon die je je maar kunt voorstellen. Hij kijkt altijd naar wat er wel is in plaats van wat er niet is, en inmiddels volgt hij de studie Bedrijfskunde! Hoe fantastisch is dit en wat een geweldige verrassing om Dennis tijdens mijn bezoek weer te kunnen ontmoeten.
Na de polikliniek brachten we ook nog een bezoek aan de verpleegafdeling, waar ik twee jonge patiëntjes ontmoette die op een vreselijke manier met kokend water in contact waren gekomen. Ongelooflijk hoe het leven van een kind, maar ook dat van de ouders, broertjes en zusjes, in een oogwenk op zijn kop kan staan. Het is een cliché, maar telkens blijkt maar weer dat een ongeluk in een klein hoekje zit. Wat mij bij deze bezoeken dan zo kan ontroeren, is te zien hoe veerkrachtig deze kinderen zijn en hoe zij met hun pijn en beperkingen om gaan. Ik vind het dan altijd erg bijzonder om met deze dappere kids even een gesprekje aan te kunnen gaan, een liedje te zingen of een filmpje op te nemen voor de juffrouw en de kinderen in de klas. Want vaak zijn ze toch voor een langere periode in het ziekenhuis. Maar het hoogtepunt met de kinderen is toch wel om de zak met knuffels op het bed om te gooien en samen de allerliefste knuffel uit te kiezen.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Na afloop van mijn bezoek aan de afdeling was het tijd om de rest van de knuffels over te dragen aan de verpleegkundigen van de afdeling. In de familiekamer staat een speciale knuffelkast waar de broertjes en zusjes, of de kinderen van een opgenomen volwassene, een lieve knuffel kunnen uitzoeken, die zij, op de momenten dat ze dat nodig hebben, eventjes dat beetje troost kunnen bieden.
Ik kan niet anders zeggen dan dit bezoek ook weer de nodige indrukken op mij heeft achtergelaten, maar wat was het fijn om weer even terug te zijn! Dank je wel Bianca Habing en medewerkers van het Brandwondencentrum voor jullie gastvrijheid, tot volgend jaar!
Mijn dag zat er na het bezoek aan het Brandwondencentrum nog niet op. Heel vaak krijg ik de vraag of ik mensen, die ziek zijn of in een heel nare periode van hun leven of zelfs aan het einde van hun leven verkeren, een bezoekje zou willen brengen. Helaas heb ik minder tijd voor dit soort verzoekjes dan dat ik zou willen, want oh wat zou ik iedereen graag even tot steun zijn. Maar zodra het wel mogelijk is proberen we een aantal bezoekjes in de agenda te zetten. Het zijn vaak hele verdrietige maar zeker ook hele mooie bezoekjes, het is fijn om dit dan toch te kunnen doen.
Zo kreeg ik ook een mooie brief van Anne uit Noordlaren. Anne en haar man vangen samen met een liefdevol team in het weekend, in hun eigen huis, kinderen en jongeren met een meervoudige beperking op. Zodat het voor de ouders van deze kinderen te dragen is dat hun kinderen nog thuis mogen en kunnen wonen. Anne vertelde in haar mail dat zij regelmatig de jongens Jurgen, Jimmy en Jeen te logeren kreeg, alledrie de jongens hebben de ziekte Batten.
Batten is een progressieve ziekte, waarbij slechtziendheid/ blind worden een van de kenmerken is. Bij de geboorte is nog niks zeker maar in de peuter/kleuter jaren lijken kinderen onhandiger te worden, struikelen, zien niet alles. De eerste tekenen dat het niet goed gaat. Naarmate de kinderen ouder worden werken hun spieren minder, komen ze in een rolstoel, wordt praten moeilijker en komt epilepsie om de hoek kijken. En hoe verdrietig… Ze zullen vaak jong sterven.
In het logeerhuis werden Jurgen, Jimmy en Jeen ook wel de 3J’s genoemd. Het drietal, zo schreef Anne, zijn groot fan van mijn muziek en tijdens de logeerpartijen worden de liedjes heel vaak met elkaar gezongen. Toen ik dit allemaal hoorde wilde ik maar wat graag deze jongens de hand gaan schudden, en misschien zelfs wel eventjes wat zingen met elkaar. Door de concerten in De Kuip lukte het me niet om kort na de mail van Anne naar Noord-Laren af te reizen, en tot mijn grote onsteltenis moest ik dan ook van Anne vernemen dat Jeen, één van de grote vrienden, afgelopen maart is overleden aan de gevolgen van de ziekte Batten. Ondanks dit grote verlies wilde ik toch heel graag een bezoek brengen aan Jurgen en Jimmy.
 |
 |
 |
 |
Tot een half uur voor de ontmoeting, had Anne mijn bezoek heel goed geheim gehouden en de verrassing bij de jongens, die middag, was groot. Ook die lieve spontane Laura, die daar regelmatig komt logeren, was deze middag van de partij. Geweldig om dit dolenthousiaste 3-tal te ontmoeten, even met hen te praten, zingen en uiteraard fotootjes te schieten. Ik heb ontzettend genoten van deze mooie en bijzondere jonge mensen, een ontmoeting om nooit te vergeten.
Lieve Anne, dank je wel hiervoor!
Liefs,
Marco